Porcelanske i keramičke pločice

Istorija proizvodnje keramičkih pločica

Proizvodnja keramičkih pločica datira od drevnih vremena i naroda, uključujući Egipćane, Vavilonce i Asirce. Na primer, Step piramida za faraona Djoser, izgrađena u drevnom Egiptu oko 2600 B.C. , sadrži šarene glazirane pločice. Kasnije, su keramičke pločice počele da se proizvode u gotovo svim većim evropskim državama i u SAD. Od početka dvadesetog veka, keramičke pločice se proizvode industrijski. Pronalazak tunelske peći oko 1910. povećao je automatizaciju proizvodnje keramike. Danas je proizvodnja pločica visoko automatizovana.

Proces industrijske proizvodnje keramičkih pločica

Sirovina od koje se proizvode pločice određuje boju tela pločica koja može biti crvena ili bela zavisno od količine gvožđa koje se nalazi u sirovinu za proizvodnju. Zbog toga je bitno mešati odgovarajuće količine različitog materijala kako bi se postigli željene karakteristike.

Većina pločica se formira suvim presovanjem tj. pritiskom automatske prese sa radnim pritiskom do 2.500 tona. Nakon toga dolazi do procesa sušenja. Sušenje, koje može trajati nekoliko dana, uklanja vodu dovoljno lagano da spreči pukotine. Korišćeni su kontinuirani ili tunelski sušači koji se zagrevaju pomoću plina ili ulja, infracrvene sijalice ili
mikrotalasne energije. Infracrveno sušenje je prikladnije za tanku pločicu, a mikrotalasno za deblje pločice.

Nanošenje glazure

Za pripremu glazure koriste se slične metode kao i za telo pločica. Nakon izračunavanja serijske formule, sirovine se mešaju i nanose na telo keramičke pločice na nekoliko načina. U centrifugalnom zastakljenom delu ili disku, glazura se nanosi preko rotirajućeg diska koji baca glazuru na pločicu. U metodi zvona ili vodopada, potok glazure pada na pločicu dok prolazi ispod na transportnoj traci. Ponekad se glazura jednostavno prska. Takođe se koristi i suvo zastakljivanje. Ovo podrazumijeva nanošenje praha, (staklenih materijala) i na površinu pločice. Nakon pucanja, čestice stakla se rastapaju i formiraju glazuru sličnu granitu.

Keramička pločica mora da se zagreva da bi dobila željenu čvrstoću i poroznost. Koriste se dva tipa peći. Prvi, gde se keramika suši polako (nekoliko dana) pri visokoj vlažnosti, kako bi se sprečilo pucanje i skupljanje. Zatim se nanosi glazura, a onda se pločica peče. Iako neke vrste pločica zahtevaju postupak pečenja u dva koraka, podna keramička pločica se peče samo jednom na temperaturi od preko 1.100 stepeni Celzijusa.

Nakon pečenja taj tip keramičke pločice se pakuje, čime se završava proces proizvodnje.

Zidne keramičke pločice zahtevaju proces pečenja u dva koraka. U ovom procesu, pločica prolazi kroz niskotemperaturno pečenje pre glaziranja. Telo pločice i glazura se zatim peku zajedno. Oba postupka pečenja se odvijaju u tunelu ili neprekidnoj peći, koja se sastoji od komore kroz koju se pločica pomera polako na transporortnoj traci. Pečenje u tunelskoj peći može da traje dva do tri dana, sa temperaturama pečenja oko 1.300 stepeni Celzijusa.

Proces proizvodnje porcelanske ( granitne ) pločice

Porcelanska pločica se sastoji od keramičkog proizvoda koji sadrži kaolinsku glinu i druge sirovine. Ti materijali se zagrevaju u industrijskoj peći na temperaturama koje se obično kreću između 1.200 i 1.400 stepeni Celzijusa. Porcelan se zatim oblikuje u željeni oblik i veličinu da bi se formirao proizvod – porcelanska ( granitna ) pločica.

Otpornost porcelana na toplotu

Porcelan može izdržati visoke temperature usled formiranja mulita tokom procesa zagrevanja. Mulite, poznat i kao porcelanit, ( od koga je i nastao naziv porcelanska keramika ili kako se još naziva granitna keramika ) odnosi se na silikatni materijal koji se nalazi u obliku igala unutar porcelana. Mullite se smatra vatrostalnim materijalom koji zaržava svoju formu i čvrstoću na veoma visokim temperaturama.

Tačka topljenja porcelanske keramike

Tačka topljenja mulita, koja pomaže porcelanu da održi svoj oblik i integritet, je 2.400 Celzija. Ova visoka tačka topljenja omogućava porcelanskim pločicama da se smatraju otpornim na visoke temperature i na celodnovenu izloženost direktnom suncu.

Takođe, zahvaljujući kvalitetnijoj glini od koje se proizvodi i višim temperaturama pečenja porcelanska ili granitna keramika praktično ne upija vlagu, svega 0,5%, pa samim tim i poseduje veću otpornost na niske temperature. Kod obične, keramičke zidne ili podne pločice nivo upijanja vlage je daleko veći, pa samim tim pri niskim temperaturama dolazi do pucanja.

Najveći proizvođači porcelanskih i keramičkih pločica danas

Evropa, Latinska Amerika i Daleki istok su najveći proizvođači pločica, a Italija je svetski lider sa proizvodnjom od 1.5 milion m2 dnevno od 1989. godine. Nakon Italije ( koja drži 24.6% svetskog tržišta) dolazi Španija ( koja drži 12.6% svetskog tržišta), onda Brazil i Nemačka ( obe zemlje sa11,2 odsto svetskog tržišta) i SAD (4,5 odsto). Ukupno tržište podnih i zidnih pločica 1990. godine prema jednoj proceni iznosilo je 2,4 milijarde dolara.

Šta znači pojam keramičke pločice

Keramička pločica je vrsta pločice koja se obično pravi od crvene ili bele gline i mogu se koristiti na raznim pozicijama stana ili kuće.

Crvena glina je slabijeg kvaliteta od bele gline i u sve manjoj upotrebi. Dok su italijanski proizvođači crvenu glinu izbacili pre mnogo godina, španski proizvođači, doduše danas u manjoj meri, još uvek proizvode keramičke pločice od crvene paste, S obzirom na kvalitet crvene gline i proces proizvodnje, keramičke pločice od crvene gline su jeftinije i lošijeg kvaliteta od keramike proizvedene od bele paste. Keramička pločica je napravljena od gline koja je ispečena u industrijskoj peći i slična je porcelanskoj pločici, ali u suštini veoma različita. Keramička pločica nije toliko gusta i ima veću stopu apsorpcije. To znači da nije zaštićena od mraza i lakše može doći do oštećenja od porcelanskih pločica. Uprkos ovim razlikama, keramička pločica je vrlo popularan izbor za podove i zidove. Pločica je obložena specijalnom glazurom koja je štiti i čini površinski sloj pločice. Ovo štiti pločicu od upijanja fleka uz poboljšanje izdržljivosti.

Glazura je ono što daje keramičkoj pločici boju i dizajn. Na raspolaganju je veliki izbor dizajna, boja, kao i veličina.

Porcelanska pločica

Usled razvoja i povećanja proizvodnje dolazi do pojeftinjenja granitne ( porcelanske ) keramike, čime ona postaje sve zastupljenija. Prednosti su višestruke : otpronost na upijanje vlage, otpornost na fleke, veća otpornost na udarce i mehanička oštećenja, mogućnost postavljanja i na podu i zidu, veći izbor dimenzija i slično.

Za unutrašnji prostor mogu se koriste svi tipovi granitne keramike dok za spoljno oblaganje, oblaganje prostora sa većom frekvencijom, koriste se drugi tipovi porcelanske keramike što smo već obradili u blogovima vezanim za granitnu keramiku.